«وارد حجرهٔ کوچک خانه شدم. نور خورشید اتاق را روشن کرده بود. عطر خوشی در حجره پیچیده بود. برد یمانی روی زمین بود، کنار عبا و سجادهٔ پیامبر. با خودم گفتم: «اگر فاطمه عبای رسول‌اللّه را ببیند، طاقت نخواهد آورد

برد یمانی را برداشتم و روی دیدگانم گذاشتم. بغض شکسته‌ام را در گلو خفه کردم. نفس عمیق کشیدم و برگشتم. وقتی اهل‌خانه کفن پیامبر را در دستانم دیدند، صدای ناله‌شان بلند شد.

فضل در کنار علی ایستاده بود و آب بر پیکر می‌ریخت. علی غسل می‌داد و زیرلب ذکر می‌گفت. اسامه آب می‌آورد. کفن آماده بود

قلبم داشت از جا کنده می‌شد. دستم را روی قلب گذاشتم تا خودم را آرام سازم. طاقت نگاه غم‌زدهٔ زهرا را نداشتم. در نگاهش غربتی نشسته بود که هیچ‌وقت ندیده بودم. یتیم شده بودیم.

انگار پدر همهٔ ما رحلت کرده بود. روزی که خبر شهادت جعفر را شنیدم، هیچ‌وقت از خاطرم نمی‌رود. همان هنگام که صدای ناله و افغانم بلند بود اما دلم به وجود مصطفی گرم بود.

زهرا حق داشت که خون گریه کند. بلال و مقداد با صدای بلند گریه می‌کردند. عایشه صورت می‌خراشید و زبان گرفته بود به اوصاف مصطفی. حسن و حسین مظلومانه گوشهٔ ردای مادرشان را گرفته بودند و هم‌پای او اشک می‌ریختند