غلامحسین ساعدی در 1314 در تبریز دیده به جهان گشود.او با نام مستعار گوهر مراد بیشتر آثار نمایش خود را به چاپ سپرد. در دانشگاه های تبریز و تهران پزشکی و روان پزشکی خواند.با درک خاصی از شخصیت های روان پریش و آشفته ذهن و کشف دردها و آسیب های روحی آنان.توانست به خوبی از این کاراکتر ها در داستانهای خود بهره کیرد.فضای داستانها و نمایشنامه هایش آکنده از درهم آمیختگی کابوس و واقعیت است که فضایی وهمناک به آثارش میدهد. اولین مجموعه داستانش در (1339) به نام شب نشینی با شکوه منتشر شد.در مجموعه داستان به هم پیوسته عزاداران بیل(1342)توپ و ترس و لرز(1346)از بدویت جغرافیایی برای ترسیم فضایی شگفتی آفرین و ترسناک بهخوبی بهره می جوید. از مجموعه داستانهایش می توان از واهمه های بی نام نشان (1346)گو رو گهواره(1350)و از تک نگاریهای او اهل هوا(1345)و خیاو یا مشکین شهر و از آثار نمایشی اش:لال بازیها،چوب به دستهای ورزیل آی با کلاه و دیکته و زاویه را می توان نام برد. ساعدی در 1364 در فرانسه در گذشت و در جوار صادق هدایت به خاک سپرده شد.