عجیب است که ضیاء موحد راجع به شعر هوشنگ ابتهاج میگه: “شعر آقای «سایه»، شعر امروز نیست. در زمان حیات او دربارۀ او زیاد اغراق کردند؛ چنان اغراق کردند که گویی در ایران غزل‌سرایی بهتر از او وجود نداشته است. اما آثاری که از ایشان باقی مانده، آثار قابل توجهی نیست؛ در حوزۀ شعر نو که اصلا.”
پس چرا وقتی شعر سایه را میخوانم به جانم مینشیند ولی نمیتوانم این گرما را در اشعار ضیاء موحد پیدا کنم