سرگذشت دوراس از نم – دمۀ جنگلها شروع می شود، از نور کاهرنگ آسیای تحت استعمار، از آرامش شبهای فارغ از صدای آمدوشد کولیها، از لحن تودماغی زبان آنامی (ویتنامی)، زبانی که شهر و دیار و ده را می شکافد و درمی گذرد.
مارگریت دوراس از آن ایام دربند مانده کودکی خسته نشد، از آن آزمونگاه آثار آتی هم بعدها هیچ وقت خسته نشد. سرگذشت تکه تکه شده اش از پی هر گسست از نو شروع می شود. لازم بوده که زمان را تا انتها طی کند، ملاحت نوخاسته سالهای نوباوگی را دوباره زنده کند تا آن نور شیری رنگ سپیده دم ازل دوباره بتابد به سرزمین ایام کودکی: آسیا. کوشن شین. بعدها هم هیچ وقت هیچ چیز نتوانست این ایام رفته کودکی را از بین ببرد یا بدیل آن شود، نه دلبستگیها، نه فرزند زاده عشق، نه سقف و سرپناههای آسوده، نه الكل ونه حتى غافلگیری مرگ، چون دلیل راه فقط کتاب است.