ساندویچ ژامبون

چارلز هِنری بوکوفسکی در ۱۶ ماه اوت سال ۱۹۲۰ میلادی در شهرآندِرناخ در آلمان از پدری آمریکایی و مادری آلمانی متولد شد.
او در دو سالگی با پدر و مادر خود به آمریکا مهاجرت کردند. در این هجرت ابتدا به بالتیمور و سپس به حومۀ لس آنجلس که زادگاه پدرش بود مهاجرت می کنند. وی کودکی و نوجوانی سختی را پست سر گذاشت. پدرش پس از پایان دورۀ سربازی مدت ها به شغل های کم درآمد مشغول بوده و در این راه نیز سختی زیادی را تحمل کرده است.

به خاطر مشکلات مالی و کمک به درآمد خانواده، مادر بوکوفسکی مدتی به کار نظافت در خانه های ثروتمندان پرداخت. در همین سال ها پدر او به الکل روی آورد و به زن خود بی توجهی و با پسر خود بدرفتاری می کرد. بوکوفسکی که استعداد نویسندگی خود را در انشاءهای سال های ابتدایی دبستان فهمیده بود به مطالعه علاقه مند شد و در کتابخانۀ شهر با آثار نویسندگان بزرگی چون ارنست همینگوی، سینکلر لویز، دی اچ لورنس و اپتون سینکلر آشنا شد. در همین سال ها بود که آرزوی نویسنده شدن در او قوت گرفت. او احساس می کرد که ادبیات تنها راه نجات او در برابر زندگی حقیقی است. در 15 سالگی و در اوج بیماری آکنه نخستین داستان بلند خود را بر مبنای شخصیت فرایهر مانفرد فُن ریختهوفن، خلبان مشهور آلمان در جنگ جهانی اول نوشت.

در 20 سالگی پدرش بعد از خواندن نوشته‌ های چارلز، او را از خانه بیرون کرد و خانه به دوشی‌اش آغاز شد. اولین نوشته‌ اش در ۲۴ سالگی در مجله‌ی «قصه» چاپ شد ولی آن قدر از فرآیند انتشار آثارش دل زده شد که تقریباً تا ۱۰ سال هیچ چیزی ننوشت.
بیشتر این زمان را در آمریکا می‌چرخید و شغل‌ های سطح پایین را می‌ پذیرفت و در اتاق‌ های ارزان قیمت زندگی می ‌کرد.

وی در طول زندگی خود هزاران شعر، صدها داستان کوتاه، و ۶ رمان، و بیش از 50 کتاب نوشت و منتشر کرد ازجمله؛ «عامه پسند» (به عبارتی سوگند نامه اش)، «زنان»، «موسیقی آب گرم»، «جنوب بی شمال»، «سوختن در آب غرق شدن در آتش»، «قصه ‌هایی از یک جنون معمولی».

مجلۀ تایمز به او لقب «ملک الشعرای فرودستان آمریکا» را داده است ولی در واقع بزرگترین تحسین کنندگان او اروپایی ها هستند. مثلاَ ژان پل سارتر و ژان ژنه به او لقب بزرگترین شاعر آمریکا را داده اند.

چارلز بوکوفسکی در ۹ ماه مارس سال ۱۹۹۴ در سن پدروی کالیفرنیا در سن ۷۳ سالگی و کمی پس از تمام کردن آخرین رمانش به نام «تفاله» بر اثر بیماری سرطان خون درگذشت. مراسم تدفین او به وسیلۀ راهبان بودایی انجام شد.