در سال 1963 نخستین رمان او « سال های سگی » ، منتشر شد . این رمان از آثار مهم ادبیات آمریکای جنوبی ( اسپانیایی – پرویی ) است. دو جایزه منتقدان اسپانیایى و نوبل ادبی 2010 را به خود اختصاص داد .
در این رمان كه ماجراى آن در مدرسه نظامى لئونسیو پرادو – همان مدرسه اى كه نویسنده مدتى دانشجوى آن بوده- مى گذرد، بارگاس یوسا تصویرى تحقیرآمیز از نظامیان و نظامیگرى در پرو به دست مى دهد. موفقیت یوسا در این كتاب چنان است كه برخى معتقدند هیچ نویسنده اى تا آن زمان نتوانسته در اثرى رئالیستى جامعه آمریكاى لاتین را در قالب داستان به تصویر بكشد.
رمان سال های سگی به صورت مبهمی شروع به توصیف کردن زندگی تعدادی پسر در فضای خشک و جدی آسایشگاه یک مدرسه نظامی در پرو می کند.وی زندگی پسران را به تصویر می کشد و در لابه لای آن زندگی گذشته تعدادی از بچه های آسایشگاه را نیز نشان می دهد. در همه مواردی که نویسنده از گذشته فردی می گوید ، ذهن خواننده بر مبنای اطلاعات یا اسامی که داده می شود ، به سادگی به سمت شخصیتی که در نظر نویسنده بوده است میرود؛ مگر در یک مورد که نویسنده راجع به زندگی گذشته فردی می گوید که تا آخرین صفحات کتاب نمی توان فهمید که او چه کسی است ، کودک آن قدر در برگه های کتاب توصیف می شود تا آخرین صفحات کتاب به دبیرستان نظام می آید ؛ و در این جا تازه متوجه می شویم که او کدام یک از شخصیت های داستان است و کم کم زندگی چند نفر از بچه ها به یکدیگر مرتبط می شود…
بارگاس یوسا ر سال های سگی، كه در آن، در پرداخت هر رویداد هویت واقعی یكی از آدم های اصلی را تا لحظه آخر پنهان نگاه می دارد، شعاع های چند لایه بر واقعیت می تاباند؛ زیرا معتقد است كه رمان به نسبت تعداد سطوح واقعیتی كه مطرح می كند بزرگ تر و جامع تر ارائه می شود. در رمان سال های سگی نمی توان ترجمه خوب احمد گلشیری را ندیده گرفت زیرا چنان ترجمه شیوایی به کار برده که بی شک به زبان خود نویسنده بسیار نزدیک شده است. دبیرستان نظام لئونسیو پرادو واقع در لیما، براستی به مثابه نمادی از کشور پرو است. علی الخصوص دانش آموزان واحد ستوان گامبوا که ترکیبی از نژادهای مردم پرو می باشند سرخ پوست های دهاتی، کاکا سیاه به طبع سیاهپوست ، دو رگه هایی که گاهی ژاپنی تبارند و گاهی سفید پوست و خوشبخت.شخصیت ها در این رمان به خوبی پرداخت شده اند و نا خودآگاه می توان آن ها را به تیپ های مختلف جامعه هم تشبیه کرد