مدرسه های سنتی درباره ی شکست به شما تفکر اشتباه می دهند. شما درباره ی موضوعی می آموزید و امتحان می دهید. اگر نمره نیاورید، کار تمام است. ولی وقتی از مدرسه بیرون می روید، خبری از کتاب و امتحان و نمره نیست. اگر شکست بخورید، چیزی می آموزید. راستش، در بیشتر مواقع این تنها راه آموختن است، به خصوص اگر چیزی بسازید که دنیا پیش از آن ندیده باشد. بهترین راه برای پیدا کردن کاری که عاشقش هستید و البته شغلی که شما را موفق کند این است: چیزی را دنبال کنید که ذاتاً به آن علاقه دارید. برای انتخاب مکان کار خطر کنید. به جای عمل کردن به خط به خط کتاب های درسی کسب و کار برای پول در آوردن، از حس کنجکاوی خودتان پیروی کنید. فرض کنید که در دهه ی سوم زندگی _بین بیست تا سی سالگی_ اکثر انتخاب های شما بی فایده اند و شرکت هایی که راه می اندازید یا بهشان کی پیوندید شکست می خورند. اوایل سال های بزرگسالی عملاً زمان سوختن رویاهایتان و آموختن بیشتر و بیشتر از خاکستر رویاهای سوخته است. عمل کن، شکست بخور، بیاموز؛ بقیه اش خودش جور می شود.
_از متن کتاب_
تونی فیدل ساختن را نوشته است چون هر کسی نیاز دارد کاری معنادار انجام دهد و حقش است که معلم و مربی داشته باشد؛کسی که این روند را دیده باشد، انجامش داده باشد و بشود امیدوار بود که در سخت‌ترین شرایط کاری هم بتواند کمک کند. معلمی که پاسخ‌ها را تحویل شما نمی‌دهد ولی سعی می‌کند کمکتان کند تا معضلات خود را از منظری تازه ببینید و راه‌حل خودتان را پیدا کنید.
هر جایی از این کتاب را که باز کنید توصیه یا داستانی را می‌خوانید که برایتان جالب یا کاربردی است. چیزی که به کارِ بحرانِ امروزتان بیاید. چون همیشه بحران وجود دارد؛ یا بحرانی شخصی، یا سازمانی یا رقابتی.
بیشتر کتاب‌های مربوط به کسب‌وکار نظریه‌ای اساسی دارند که حدود سیصد صفحه می‌شود. اگر به‌دنبال دریافتِ توصیه‌های خوب و گسترده در زمینه‌های مختلف هستید، لازم است چهل کتاب بخوانید؛ مدام آن‌ها را ورق بزنید تا تکه‌‌ای اطلاعات به‌دردبخور به دست آورید. فیدال در این کتاب فقط چیزهای به‌دردبخور را آورده است.
ساختن برای هر کسی است که می‌خواهد چیزی تازه بسازد، کسی که به‌دنبال رسیدن به چیزی برتر است، کسی که نمی‌خواهد وقت باارزش خود را در این سیاره‌ی باارزش هدر دهد.