پل ریکور (۱۹۱۳-۲۰۰۵)، یکی از برجسته‌ترین فیلسوفان فرانسوی قرن بیستم و از پیشگامان هرمنوتیک پدیدارشناختی است. او با ترکیب توصیف‌های پدیدارشناختی (مانند آثار هوسرل) با تفسیر هرمنوتیکی (مانند گادامر و هایدگر)، رویکردی نوین به فهم متن، زبان، خودشناسی و هویت انسانی ارائه داد. ریکور فلسفه را نه تنها نظری، بلکه عملی و مرتبط با زندگی روزمره می‌دانست و بر موضوعاتی چون زمان، روایت، خاطره، عدالت و اخلاق تمرکز کرد.

ریکور در ۲۷ فوریه ۱۹۱۳ در والانس فرانسه به دنیا آمد. در کودکی یتیم شد (مادرش اندکی پس از تولد و پدرش در جنگ جهانی اول کشته شد) و توسط پدربزرگ و مادربزرگ پروتستان خود بزرگ شد. این زمینه مذهبی بر آثارش تأثیر گذاشت. او در دانشگاه رن و سوربن تحصیل کرد، در جنگ جهانی دوم اسیر شد و پنج سال را در اردوگاه گذراند – جایی که آثار هوسرل را ترجمه کرد.

پس از جنگ، در دانشگاه‌های استراسبورگ، سوربن، نانتر و شیکاگو تدریس کرد. در سال ۲۰۰۰ جایزه کیوتو در هنر و فلسفه را برای انقلابی کردن روش‌های هرمنوتیک دریافت کرد.

آثار برجسته:

• فروید و فلسفه (۱۹۶۵): بحثی عمیق درباره روانکاوی و تأویل.
• استعاره زنده: نظریه استعاره و نقش آن در زبان و تفکر.
• زمان و روایت (سه جلد): بررسی روایت به‌عنوان راهی برای فهم زمان و هویت.
• خویشتن همچون دیگری: مهم‌ترین اثر، درباره هویت، اخلاق و شناخت دیگری.
• سمبولیسم شر: تحلیل نمادهای شر در ادیان و اسطوره‌ها.
• خاطره، تاریخ، فراموشی: تأمل در حافظه جمعی و عدالت.

تأثیر و میراث

ریکور با رویکرد "هرمنوتیک شک" (ترکیب تأویل و نقد) و تأکید بر روایت در شکل‌گیری هویت، بر فلسفه قاره‌ای، الهیات، روانکاوی، ادبیات و علوم انسانی تأثیر گذاشت. او فلسفه را پلی میان سنت‌های مختلف (پدیدارشناسی، ساختارگرایی، روانکاوی) می‌دانست و همیشه به عدالت اجتماعی و گفتگوی اخلاقی پایبند بود.

با مطالعه آثار پل ریکور، به عمق فهم متن، خود و تاریخ بشریت دست یابید – فیلسوفی که فلسفه را زنده و کاربردی کرد!