پل ریکور یکی از برجسته‌ ترین فیلسوفان هرمنوتیک دوران معاصر است. زمان و حکایت، مشتمل بر سه کتاب مستقل، اثر محوری اوست. دل ‌مشغولی اساسی، در تمامی آثار این اندیشمند برجسته، فهم هستی از دریچه‌ ای تازه یعنی از دریچه‌ ی تأویل متن است. بدین‌ روی در زمان و حکایت، نگاه فلسفی به نقاط تلاقی ادبیات و فلسفه، تحلیل امکانات و ظرفیت ‌های حکایت از رهگذر تأمل در مقوله‌ های زمان، و کاوش در باب نوآوری معناشناختی به‌مدد استعاره شاکله ‌های اساسی این اثر بزرگ است. در طول این مباحثه رشته‌ها ی بسیاری مطرح می‌شود، ازجمله پدیده‌ شناسی زمان، تاریخ‌ نگاری و نظریه‌ ی حکایت داستانی.
در زمان و حکایت 2، نظریه ‌ی راویانگی که در بخش اول کتاب یک مطرح شده است این بار نه در عرصه ‌ی حکایت تاریخی که در عرصه‌ ی حکایت تخیلی مطرح می‌ شود و موضوع اصلی این کتاب تجزیه و تحلیل پیکربندی زمان در حکایت تخیلی و از طریق آن است.