بار ها با خودم می گویم: یک لحظه و این همه ارزش؟! نه سال و این همه استمرار؟!
می توانیم صدای حزن آلود علی را از مدینه رسول بشنویم که با چشم اشک و نوای غربت می گوید: اما حرنی فسرمد و اما لیلی فمسهد. (اندوه من همیشگی است و شب هایم شب زنده داری) راستی این فاطمه در کجا ایستاده که علی این گونه از او می گوید؟ این چه انس عمیقی است که این گونه حزن سرمد می آورد؟ این چه خورشید در خاک نشسته ای است که این گونه شام دیجور به دنبال می کشد؟