در معنادرمانی و وجودگرائی، دکتر فرانکل اصلی‌ترین مقاله‌های خود را که موجب اعتبار جهانی برای او شده است ارائه می‌دهد.
او که هراس و وحشت اردوگاه‌های نازی را با همه وجودش احساس کرده است، معنادرمانی (روان‌درمانی‌ای که جستجوی انسان برای درک معناست را تشخیص می‌دهد.) در واقع پاسخ او به نیازی است که برای حفظ زندگی پیدا کرده. او براساس تجربه‌های خود نظریه‌ای از درون انسان را که همانا تقلای او برای آزادی از طریق رنج و پادزهری در مقابل پوچانگاری و دستیابی به نیروی مثبت‌اندیشی علیه احساس بیهودگی یا «خلاء وجودی» یعنی اصلی‌ترین عامل روان‌ رنجوری دنیای معاصر است، ارائه داده است.
کار مهم دکتر فرانکل در واقع سنگ‌بنای سومین مکتب روان‌درمانی وین است که از زمانی که نخستین اثر پیشگام فروید و آدلر در روان‌کاوی مطرح شدند، کمک‌های شایان توجهی به آن کرده است. امروزه فرانکل در زمره مشهورترین روانشناسان جهان به‌شمار می‌آید. تلاش‌های بی‌وقفه برای خارج کردن انسان‌ها از انسانیت خود در اردوگاه‌های آشویتس و داخائو موجب گردید که فرانکل به انسانی کردن روانشناسی روی آورد.
پروفسور جرالد.ف. کریچه، دانشگاه دوپل-شیکاگو