امروز من پشت سپر دفاعی بلوغ و پختگی هستم، خراش ناچیز روزمره دیگر تأثیر چندانی روی من ندارد و به‌زودی فراموش می‌شود. یک بی‌اعتنایی کوچک چندان ناراحتم نمی‌کند و به زخمی دردناک تبدیل نمی‌شود…

از بالای فنجان چای‌اش به من لبخند زد، و بعد روزنامه‌ای را که روی دستۀ صندلی بود برداشت. این لبخند، پاداش من بود؛ مثل دستی که به سر جسپر می‌کشید. یعنی سگ خوبی هستی، حالا برو بخواب و مزاحم من نشو.

این مکان، هرچند برای مدتی کوتاه، متعلق به ما بود. حتی پس از سپری شدن دو شب، چیزی از ما در آن محل به‌جا می‌ماند، البته نه چیزی مادی مثل سنجاق سر، شیشۀ خالی آسپرین، یا دستمالی زیر بالش؛ چیزی تمام‌نشدنی مانند لحظه‌ای از زندگی ما، فکر و احوالات ما.

از او می‌گریختم، شب‌ها و روزها از او می‌گریختم، زیر طاق سال‌ها از او می‌گریختم، در پیچ‌وخم روح و پشت بخار اشک‌هایم پشت خنده‌های بی‌امان، خودم را از او پنهان می‌کردم.

بوتۀ گل یاس در کنار گیاهان جنگلی روییده بود و پیچکی شرور، دشمن همیشگی زیبایی، دورش پیچیده و آن را زندانی کرده بود.

به نظرم مهربانی، صداقت و از آن گذشته، حجب و حیا، برای یک مرد و شوهر، بیش از تمام زیبایی‌های دنیا ارزش دارد.