وقتــی صحبــت از یافتــن خوشــبختی تان بــه میــان می آیــد، همیشــه از نــگاه یــک مبتــدی بــه آن نــگاه کنید، نــه یــک کارشــناس. تصــور کنیــد می خواهیــد بــازی تنیس یــاد بگیریــد. اگــر هیچ وقــت بــازی نکــرده باشــید و کســی راکتــی بــه دســت تان دهــد و بگویــد، «حــالا ســعی کــن این طــوری تــوپ را پرتــاب کنــی»، می پذیریــد. شــما اراده می کنیــد و می گوییــد، «انجامــش می دهــم». ایــن حرکــت را بــه ایــن صــورت امتحــان می کنیــد، چــون مبتــدی هــزار گزینــه دارد و هــر چیــزی را امتحــان می کنــد.
ولــی اگــر بــا یــک کارشــناس دربــاره ی ضربــه ی پرتــاب صحبــت کنیــد، فقــط یــک روش را می دانــد. ایــن حقیقــت نــه فقــط در تنیــس، بلکــه در کســب وکارتان، در روابــط و در همــه ی زندگــی صحــت دارد. بایــد همین طــور کــه مســیرتان را طــی می کنیــد، مبتــدی بمانیــد. می توانیــد بــه خاطــر دانســته های تان و خصوصیــات منفی شــان (واپس زنــی و قضــاوت) راه ورود اطلاعــات جدیــد را بــه ذهن تــان ببندیــد، چــون بایــد نظــرات دیگــر را رد کنیــد یــا آن هــا را نادیــده بگیریــد تــا حتمــا نظــر خودتــان تنهــا دیدگاهــی باشــد کــه همیشــه شــنیده خواهــد شــد. بنابرایــن جایــی بــرای چیزهــای جدیــد، مهیــج، متفــاوت و چیزهایــی کــه باعــث رشــدتان می شــوند، نخواهــد مانــد .