کوهی: گفتی دوبار؟
مخمل: سه‌بار، قربان.
کوهی: سه‌بار؟ (برگهٔ توی دستش را تا نزدیک چشمش بالا می‌آورد) ولی این‌جا نوشته شده دوبار.
مخمل: قربان، بار سوم رو دیشب اعتراف کرد.
کوهی: دیشب؟ پس چرا حالا داری به من می‌گی؟
مخمل: قربان، دیشب وقتی اقرار کرد، شما مشغول استراحت بودید.
نخواستم مانع استراحت شما بشم، قربان.
کوهی: ببینم، تو چند ساله این‌جا کار می‌کنی؟
مخمل: هفده سال و نه ماه، قربان.

صحنه، اتاقی نسبتا بزرگ. یک میز دراز و سه صندلی چوبی، درست وسط اتاق زیر چراغی که از سقف تا روی میز پایین آمده، قرار دارند. نور این چراغ، اصلی‌ترین منبع نور صحنه است. دوتا از صندلی‌ها دو سر میز و صندلی سوم وسط میز، رو به تماشاچی‌ها، گذاشته شده. انتهای سمت چپ صحنه، تهویه‌ای بسیار بزرگ اما خاموش در دیوار مقابل تعبیه شده. کنار دیوار سمت راست، قفسه‌ای پُر از پوشه قرار دارد و آشکارا پیدا است که حجم پوشه‌ها بسیار بیش‌تر از ظرفیت قفسه است. مخمل پوشه‌ای توی دستش گرفته و کنار قفسه ایستاده است. کمی دورتر، در قسمت نسبتا تاریک صحنه، کوهی با چند برگ توی دستش به موازات میز قدم می‌زند. گاهی به سمت میز می‌آید و ما لحظه‌ای در اثر تابش نور چراغ بالای میز او را می‌بینیم اما بعد، باز به قسمت تاریک صحنه می‌رود و تنها سایه‌ای محو و ناپیدا از او به چشم می‌خورد.