از میان بیشه‌زار کوچکی رد شدند. راه ناگهان عریض و هموار شد، گرچه شباهت چندانی به جاده‌خاکی نداشت. از دور چمن‌زاری که گویی با دست انسان آراسته و مرتب شده بود پیش چشمشان ظاهر شد. اما نزدیک‌تر که رفتند معلوم شد چمن‌ها وحشی‌اند و نامنظم. از دور، سبزی علف‌ها چنان خیره‌کننده بود که به نظر نمی‌رسید کار دست انسان نباشد.

ماشینشان نه آن‌قدر نو بود که اعیانی به نظر برسد، نه چندان کهنه بود که جلب‌توجه کند. یک وسیلۀ نقلیۀ معمولی بود مخصوص آدم‌های معمولی با کارکردی در حد انتظار. آن را از نمایشگاهی خریده بودند با دیوارهای آینه‌کاری‌شده و بادکنک‌های تزئینی بی‌روح، که تعداد فروشنده‌هایش از مشتری‌هایش بیشتر بود. فروشنده‌ها لباس‌های مارک‌دار به تن داشتند و دوسه‌نفری دست‌به‌جیب دور هم جمع می‌شدند و وقت‌کُشی می‌کردند. گاهی اوقات که کِلِی در پارکینگ سعی می‌کرد ماشین را بدون سوئیچ و به‌وسیلۀ ریموت روشن کند (ماشین از نوع مدل محبوب گرافیت بود)، پاک کلافه و سردرگم می‌شد.

همه‌چیز در یک شب تغییر کرد. بی‌هیچ هشدار، بی‌هیچ صدا. انگار دنیا تصمیم گرفته بود ناگهان خودش را از ما پس بگیرد. سکوت، سنگین‌تر از هر فریادی در خانه پیچید. اینترنت قطع شد، تلفن‌ها از کار افتادند، و ما ماندیم با پرسش‌هایی بی‌پاسخ. چه اتفاقی افتاده بود؟ چه‌کسی باید راهمان را نشان می‌داد؟ میان دیوارهای آن خانه‌ی اجاره‌ای، آدم‌هایی که غریبه بودند، ناگهان به تنها نقطه‌ی اتکای هم تبدیل شدند. و ترس… ترس مثل بوی باران در هوا بود، آرام، مداوم، و غیرقابل نادیده گرفتن.