نویسنده با اینکه در مقدمه این کتاب از این سخن می گوید که از سال های نوجوانی و جوانی و حتی پیش از حضور در جبهه، عادت به نگارش یادداشت های روزانه با موضوعات مختلف داشته است؛ اما در این متن که به عنوان سندی از روزهای گرم تابستان ۶۵ در منطقه رزمی جنوب کشور می توان از آن یاد کرد، شاعرانگی جوانی که علاقه به خواندن و نوشتن در او موج می زند را می توان ردیابی کرد. نثر او هنوز خشم و خراش سال های پایانی جنگ را ندارد و لوح خاطره و ذهنش آکنده از تصویرهای زشت و سیاه بر جای مانده از جنگ نیست.

روایت های خاطره گون این کتاب گاه بسیار کوتاه و گاه در اندازه چند صفحه است و روزنگاری های یک سرباز را در کنار حس و حالی که محیط رزم به او منتقل کرده است را بازگو می کند. با این همه آنچه این گزارش را خواندنی و دست اول می کند روایت شدن آن از زبان رزمنده ای است که خود در صحنه نبرد حضور دارد و آنچه می بیند در همان زمان رخداد و نه سال ها پس از آن، مایه نگارش متن این کتاب می شود. این اثر به همین خاطر یکی از مهم ترین رزم نوشته های سال های پس از انقلاب اسلامی به شمار می رود که جزئیاتی از صحنه نبرد را با زیبایی هرچه تمام تر برای مخاطب خود بازگو می کند.