در تابستان سال 2020 وقتی کووید 19 همۀ دنیا را فراگرفته و آدیشی و خانواده‌اش را از هم جدا کرده بود، پدرش تسلیم عوارض نارسایی کلیه شد. او با نوشتن در غم فقدان پدرم اندوه طاقت‌فرسایش را به اشتراک می‌گذارد. آدیشی از این می‌گوید که او هم یکی از میلیون‌ها نفری بوده که امسال را به سوگ گذرانده است و به ابعاد خانوادگی و فرهنگی، و خشم و تنهایی گریزناپذیر نهفته در آن می‌پردازد. او تجربۀ خود از این سوگ را با بخش‌هایی از زندگی پدرش درهم می‌آمیزد، از مقاومتش طی جنگ بیافرا، شغلش به‌عنوان استاد آمار تا روزهای پاندمی که با تماس تصویری با فرزندان و نوه‌هایش در ارتباط بود.
آدیشی با ساختاری گزیده و مختصر همچون کتاب ما همه باید فمینیست باشیم و مانیفست یک فمینیست، به یکی از جهان‌شمول‌ترین تجربه‌های انسانی پرداخته است و پیوندی بنیادین بین همۀ ما برقرار می‌کند. یادداشت‌های او بر سوگ و اندوه کتابی‌ است برای روزهای دشواری که با آن دست‌وپنجه نرم می‌کنیم، اثری که اکنون بیشتر از همیشه با مخاطبان خود گره می‌خورد و بااین‌حال گذر زمان از ارزشش نمی‌کاهد.