فکورترین انسان‌ها اعتقاد داشته‌اند که انسان‌بودن انسان به فکر است و انسان هرچه زندگی را بیشتر به فکرکردن بگذراند بهره‌ی بیشتری از انسان‌بودن دارد و هرچه کمتر و کمتر به این فعالیت شریف مشغول باشد به دیگر هم‌جنسان خود ـ که همان حیوانات هستند ـ نزدیک‌ و نزدیک‌تر می‌شود. این اعتقاد، اگر حقیقت محض هم نباشد، دور از حقیقت نیست.

«معنای زندگی چیست؟» پرسشی است که مدت‌ها نزد فیلسوفان غربی مهجور افتاده بود، اگرچه عموماً آن را بیانگر دغدغه‌هایی می‌شمرند که بسیاری از افراد دربارۀ زندگی، عموماً، و زندگی خود، خصوصاً، احساس می‌کنند. کتاب در جست‌وجوی معنا به دو موضوع عمده می‌پردازد: نخست، واقعیت‌هایی دربارۀ زندگی، مانند مرگ و فقدان هدف نهایی و شیوع رنج، که ممکن است به نظر برسد زندگی را بی‌معنا می‌کنند. دوم، خودشکوفایی و اینکه چگونه و به چه معنا می‌تواند آرمانی رضایت‌بخش یا سازوار باشد.

اسوالد هنفلینگ پاسخ‌ها و رویکردهای مختلفی را به این مسائل و موضوعات برمی‌رسد. آیا دین می‌تواند پاسخی به دست دهد؟ آیا اصلی بنیادین وجود دارد که بر طبق آن بتوان ادعا کرد زندگی مقدس است؟ آیا زندگی ما باید بر طبق امیال و در پی خوشبختی باشد؟ آیا چیستی ما را جایگاه‌مان در جامعه تعیین می‌کند؟ آیا تمسک به ماهیت انسانی را باید «دروغ‌باوری» شمرد و رد کرد؟

«در جست‌وجوی معنا» مضامین متعددی را درباره‌ی معنای زندگی بازگو می‌کند و کمتر بر دانش فلسفی خواننده تکیه می‌کند. این کتاب ساده و برای مخاطب عام نوشته شده است. نخستین بخش این کتاب (فصول اول تا چهارم) درباره‌ی وجوهی از زندگی است که به نظر می‌رسد موجب بی‌معنایی آن می‌شوند، یعنی رنج و مرگ و مشکلات مربوط به هدف انسان. این بخش به مسائلی درباره‌ی ارزش یا تقدس زندگی می‌انجامد که در فصول چهارم و پنجم از آن‌ها بحث می‌شود. یکی از راه‌های یافتن معنا در زندگی «خودشکوفایی» یعنی زیستن مطابق با ماهیت ذاتی خویشتن است و این موضوع بخش دوم کتاب (فصول ششم تا دهم)‌ است. این بخش به نسخه‌هایی برای «زندگی خوب» می‌پردازد که از مفاهیمی چون ماهیت، جامعه، خوشبختی، دلیل و آزادی به دست آمده‌اند و ادعاهای متفکرانی چون ارسطو، روسو، کانت، میل، سارتر را برمی‌رسد.