در بیروت دریایی نیست

همچنان مثل گلوله‏ ای سرگردان در خیابان‏ها جولان می‏دهم. و بیروت به هنگام غروب، یک کولی است که با آواز پر هیاهوی افسارگسیخته ‏ای به جنگ ملال می‏رود، و من چشمۀ کوچکی در این دریای هیاهو هستم که حس می‏کنم با عابران هم ‏آواز می‏شوم، با موج گذرایشان می ‏آمیزم، در صدای بوق ماشین‏هایی که به‏ سرعت عبور می‏کنند منفجر می‌شوم، با فریادی که گلویم را پاره کرده و سکوت را می‏درد…