آنجلا دیویس فعال سیاسی، پژوهشگر و نویسنده آمریکایی است. او فعال و پیشرو جنبش پاد فرهنگی در دهه 1960 و رهبر حزب کمونیست آمریکا بود و در دوران فعالیتش در جنبش حقوق مدنی ارتباط نزدیکی با حزب پلنگ های سیاه داشت، گرچه هرگز از اعضای رسمی آن نبود. دیویس استاد بازنشسته گروه تاریخ آگاهی در دانشگاه سانتاکروزکالیفرنیا و مدیر گروه سابق مطالعات فمینیستی همین دانشگاه است. پس از رخ دادن قضیه دادگاه مارین کانتری مدتی از نیروهای پلیس و اف بی آی فراری بود و در پایان دستگیر شد. او مدتی در معرض حکم اعدام بود اما پس از کمپین های فراوانی که برای آزادی او شکل گرفت درنهایت آزاد شد. اتوبیوگرافی انجلا دیویس در سال 1974 منتشر شد؛ در سی سالگی اش و تقریبا دو سال بعد از محاکمه به اتهام قتل، آدم ربایی و توطئه، شاید بتوان گفت این صدا نه فقط صدای یک زن ستم دیده، که صدای هر انسان دربندی است که از میله ها و دیوارها می گوید اما درعین حال روایت کودکی، جوانی و انتخاب های سیاسی اوست که با زبانی بی تعارف، گاه کنایه آمیز و محکم اما خودمانی و صمیمی روایت می شوند. آنجلا دیویس اتوبیوگرافی خود را با تعقیب و گریز اف بی آی و دستگیری اش در اکتبر 1970 آغاز می کند، روایت حبس هجده ماهه در زندان های مختلف و تجربه های اجتماعی-سیاسی خود را به تجربه های شخصی گره می زند و نمی هراسد که از ترس ها، بی قراری ها و دودلی های آن دوران بگوید. یکی از مخاطبان درمورد کتاب می گوید: «داستان زندگی این زن، حکایتی از پیروزی، خود آزادی و شهامت بود؛ و این شهامت الگویی برای همه زنان و آزادی خواهان خواهد شد. من موهبت ملاقات با این روح قدیمی و انقلابی را چند هفته پیش در شهر خود داشتم. این کتاب تأثیر شگرفی دارد براینکه چگونه به دنیای مردم پیرامون خود نگاه کنید و الهام بخش یک مشت دیگر باشید تا شمعی را در مقابل ظلم و ستم توده ها نگه دارید.»