اگر بخواهیم یافته های انسان شناسی را در آموزش و پرورش به کار گیریم ابتدا پرسشی اساسی پیش روی ما قرار می گیرد: فرهنگ چه نوع موجودیتی است؟ به عبارت دیگر فرهنگ چه نوع واقعیتی دارد؟
این پرسش به سه صورت پاسخ داده شده است. بر اساس دیدگاه فرا ارگانیک فرهنگ یک فرا واقعیت است که فراتر از حاملان خود وجود دارد و قوانین خاص خود را وضع می کند از دیدگاه مفهوم گرایی فرهنگ اصلاً یک موجودیت نیست بلکه مفهومی است که توسط انسان شناسان برای وحدت بخشی به مجموعه ای از حقایق جداگانه به کار گرفته شده است. در دیدگاه واقع گرایانه فرهنگ هم مفهوم است و هم موجودیت تجربی؛ یک مفهوم است زیرا ساختار بنیادی علم انسان شناسی است و همچنین یک موجود تجربی است زیرا این مفهوم نشان دهندۀ نحوۀ سازماندهی پدیده های خاص است. هر سه دیدگاه دو سؤال جامع در حوزه آموزش و پرورش دارند ۱. آیا مدرسه باید در درجه اول بر توسعه فرهنگ تأثیر بگذارد یا میراث فرهنگ را در خود جای دهد؟ ۲. آیا کودک باید این میراث را همان طور که معلمانش ارائه می دهند بی اموزد، یا باید با ابتکار خود آن را کشف کند و تصویر شخصی خود را از فرهنگ ایجاد کند؟
انسان شناسی آموزش و پرورش به دلیل جامعیت و عینیت آن مقدمه ای واقعی برای متخصصانی است که نیاز به توسعه حوزه موضوعی را درک کرده اند که در آن ابزار
انسان شناسی میتواند در آموزش به کار رود.