فلسفه هگل میتوان گفت كه او به انتقاد از كانت پرداخت و فلسفه كانت را جزم گرایی ذهنی و تنبلی عقل نامید.
دو مشخصه مهم فلسفه هگل؛ متد دیالكتیكی و وابستگی تاریخی آن هستند. هگل میگفت ؛ هنر- دین – فلسفه هركدام با ابزاری جویای حقیقت خاص و موعود خود هستند. به نظر هگل دیالكتیك، هستی ناآرام است كه همیشه بسوی كیفیتی عالیتر درحال حركت است. او دولت را آخرین شكل سازمان اجتمایی و كاملترین نوع آن میدانست.
هگل در طول تاریخ اندیشه از سه نوع دولت نام میبرد؛ دولت مستبد شرقی- آسیایی كه فقط حاكمان درآن آزاد هستند، دولت رومی-ی ونانی باستان كه فقط شهروندان اشرافی و برده داران درآن آزاد بودند و دولت مسیحی- اروپایی كه باید در آن تمام انسانها آزاد گردند.
دیالکتیک فلسفه هگل عبارت بود از انتزاعی که برای وقایع تاریخی و رویدادهای تعیین‌کننده در تاریخ که در آن دو نیروی متضاد در برابر هم قرار میگیرند.
برای فهم بهتر مطلب می‌‌توان مثال ملموسی زد: یک آونگ را در نظر بگیرید هر گاه از تعادل خارج شود به اوجی در یک سمت می‌‌رسند سپس با سرعتی افزوده به سمت دیگر خواهند رفت و اگر نیرویی به ان وارد نشود این بار کمتر از بار قبل منحرف می‌‌شوند تا در نهایت به تعادل می‌‌رسد. همین در جامعه انسانی از مسائل اجتماعی تا مسائل روز مره و تصمیمات ساده اتفاق می‌‌افتد.
بدین معنی که هر تصمیمی وقتی در یک سمت از واقعیت قرار می‌‌گیرد منجر به صحیح به نظر رسیدن سمت دیگر واقعیت می‌‌شودولی به هر حال روزی این نوسان به تعادل (یافتن واقعیت) می‌‌انجامد .
…هگل، گئورگ ویلهلم فریدریش (1831-1770) “دانش منطق” دومین اثر بزرگ خود را، آنگاه که به عنوان رییس دبیرستان “اگیدین” در “نورنبرگ” اقامت داشت پدید آورد. این اثر در سال‌های 1812 تا 1816 در سه بخش انتشار یافت. هگل مهم‌ترین فیلسوف عصر جدید است که مفهوم تاریخ‌مندی هستی را در فلسفه وارد می‌کند. قانونی که هم بر کّل سیر تکامل روح و هم بر تمام اجزای آن حاکم است، قانون دیالکتیک است که هگل آن را در دانش منطق بسط داده است. دیالکتیک شاید از مهم‌ترین اجزای فلسفة هگل است، او در این حوزه قوانین مختلفی از جمله قانون تبدیل کمیت به کیفیت و بالعکس، قانون وحدت ضدّین، قانون نفیِ نفی را صورت بندی کرده و تضاد را اصل محرکة هر گونه تحوّل و جوهرة دیالکتیک دانسته است…