از اینکه زندگی مثل برق و باد از ما سبقت می گیرد، در رنجیم. کار می‌کنیم، می‌خوابیم، غذا می‌خوریم، کار می‌کنیم، می‌خوابیم، غذا می‌خوریم. دوست داریم صبح‌ها صدای چهچهه زدن توکاها را بشنویم. دوست داریم مورچه‌ای را ببنیم که باری را بر دوش می‌کشد. می‌خواهیم وزش باد را احساس کنیم. فقط چه حیف که سرعت زندگی کورمان کرده است. تیتوس مولر به ما «سرچشمه نیرو» را نشان می‌دهد، چیزی که فقط تعداد اندکی با آن آشنا هستند، با وجودی که همواره در دسترس است. خوب است اگر آدم در تلاطم زندگی وقت بگذارد.؛ وقت برای دیدن و درک چیزهای کوچک و نامرئی. نویسنده به ما نشان می‌دهد که چگونه گنج‌های از دست رفته را دوباره کشف کنیم، هنر صبور بودن را به ما یادآوری می‌کند، هنر نگران نشدن، هنر پیدا کردن آرامش، هنر خشنود بودن…