لهــــی! به مــــــردان در خانه ات
به آن زن ذلیلان فـــــرزانــــــه ات
به آنانکه با امـــــر “روحی فداک”
نشینند وسبـــــــــــــزی نمایند پاک
به آن شیــــــــــــر مردان با پیشبند
که در ظـــرف شستن به تاب وتبند
به آنانکه در بچّــــــــــه داری تکند
یلان عوض کــــــــــــردن پوشکند
به آنانکه دامـــــــن رفــو می کنند
ز بعد رفــــــــویش اُتـــو می کنند
به آنانکه درگیــــر ســــوزن نخند
گرفتـــــــــــار پخت و پز مطبخند
به آن قرمــــــــه سبزی پزان قدر
به آن مادران به ظاهــــــــــر پدر!
الهـــــــــی! به آه دل زن ذلیــــــل
به آن اشک چشمان “ممّد سبیل”!
به تنهای مردان که از لنگـــه کفش
چو جیــــــــغ عیالاتشان شد بنفش
که مارا بر این عهـــد کن استوار
از این زن ذلیلی مکن برکنـــــــار