پدر یا مادر که بشوی تمام زندگی ات معنایی تازه پیدا می کند انگار دیگر خودت نیستی تمام هستی ات فرزندت می شود. دیگر مثل قبل هوش و حواست متوجه خودت نیست. ضربان قلبت با ضربان قلب او تنظیم می شود. با دیدن کمترین ناملایمتی برای او نفست در می رود و با خنده هایش قند در دلت آب می شود. به جانش قسم می خوری و برایش از تمام وجود مایه می گذاری و هر آنچه داری فدایش می کنی.
اما آیا همین کافی است؟
اینکه هرچه می خواهد برایش فراهم و همه نیازهایش را رفع را کنی خوشبختی او را تضمین می کند؟
خوشبختی فرزند در گرو تربیت صحیح اوست. نمی شود همیشه تشویق یا تنبیهش کردگاه باید به او محبت کرد، گاه نصیحت و گاهی از اشتباهش چشم پوشی باید دانست در موقعیت های متفاوت رفتار هم فرق می کند.
پدر و مادر برای دست یافتن به روش تربیتی صحیح باید مانند باغبانی کارکشته یا معماری حاذق از روش های تربیت آگاه و با ابزارهای آن آشنا باشند تا در هر موقعیتی از جعبه ابزار تربیت ابزار و روشی مناسب انتخاب کنند.