محمدرضا سنگری در ابتدای کتاب با عنوان «مقدمۀ استاد» آورده است:
نام ها گاه، سلسلۀ صفات و شبکۀ فضیلت ها را تداعی می کنند و در این میان هیچ نامی را نمی شناسم که شکوه و شوکت نام عباس یافته باشد، نامی رشک انگیز و اشک انگیز، رشک همۀ خوبان در عرصۀ رستاخیز و اشک همۀ آنان که به شوق می گریند و جلال و جمال ابوالفضلی را ادراک می کنند.
و این نوشته های برخاسته از جان که به مدد نفس رحمانی باب الحوائج است و قطره های اشک قلبی عبا س آشنا، دریچه ای است تا به باغ سبز و آسمان فراخ «قمر» و اقیانوس کران ناپیدای «ساقی» چشمی بیندازیم و این «مدیر رشید» را بهتر و بیشتر بشناسیم.
برادر عزیز و فرهیخته و ادیب و نکته یابم سیّد علی اصغر علوی را سپاس که این جرعه را به جام جانتان بخشیده است. توفیقاتش مستمر وعباس عاشورا، یاور و یار هماره اش باد.

نگارنده خود نیز در بخشی از «مقدمه» آورده است :
باید هر شب دید چقدر به حسین نزدیک تر شده ایم، باید در مراقبات شبانه به این پرسش پاسخ داد: چقدر حسین تر شده ایم؟!
منیّت ها باید در حسین فانی شود، اصلاً در آینه ها باید به جای تصویر خود، او را دید! آنچنان که در تحلیل عرفانی رفتار ابوالفضل در کنار شریعه این گونه گفته اند: دست در آب برد تا ببیند چقدر حسین شده است؟ او دست در آب برد تا «او» را ببیند، چرا که دیگر از عباس چیزی نمانده است! هرچه هست حسین است.
همۀ اهل بیت علیه السلام وقتی از زیارت امام حسین علیه السلام فارغ می شدند، به علقمه سری می زدند و به زیارت یار باوفای امام حسین علیه السلام می پرداختند. خیابان منتهی به حرم حضرت عباس (خیابان بین الحرمین) فرصتی برای تأمل در شخصیت حضرت عباس علیه السلام است. حرم حضرت عباس علیه السلام از دیگر شهدا جدا شده است تا فرصت خلوت در این شخصیت بهترفراهم شود و بتوان سلوک ذیل این شخصیت داشت.
جای خالی عباس به دنبال این است که دریچه ای باشد به سوی تفکر در شخصیت حضرت عباس بن علی علیه السلام