کتاب جان‌ور قندهار سفرنامه هادی معصومی زارع است به همسایه شرقی ایران، افغانستان. هادی معصومی زارع در شرایط حاکمیت طالبان، یعنی در شرایطی که بسیاری از مردم افغانستان به ایران می‌گریزند، یعنی در شرایطی که هیچ ایرانی‌ای از ترس طالبان پا به افغانستان نمی‌گذارد، برای سفر به افغانستان تمام تلاشش را می‌کند. خودش چنین می‌گوید:

«با پایان داعش، مجددا پروژه سفر به همسایه شرقی را دنبال کردم. عدم صدور ویزا به دلیل فقدان معرف افغانستانی و بعد داستان کرونا دوباره سفرم را به تاخیر انداخت، تا اینکه طالبان از اواخر سال 1399 بخش‌های زیادی از کشور را تصرف کرد و خیز بلندش را به سمت کابل برداشت. در چنین فضایی بود که در ابتدای بهار 1400 از طریق دوستی که خودش را نئوطالب می‌خواند پیامی برای ذبیح‌الله مجاهد، سخن‌گوی طالبان ارسال کردم و پاسخ شنیدم قدمش به روی چشم اما . . . »

هادی معصومی در این سفرنامه کوشیده تا با رعایت امانت‌داری و بی هیچ حب و بغضی حال و هوای افغانستان را از همان ماه‌های اول سقوط و پرچم‌داری طالبان روایت کند. ادبیاتی اندک سنگین که گاه با لهجه و اصطلاحات شیرین افغان‌ها ترکیب می‌شود شیرینی متن را بیشتر می‌کند. اصطلاحاتی هم‌چون:

«گپای روی سرک» که ایرانی‌اش می‌شود همان «حرف‌های داخل تاکسی»
«میدان شغالی» وقتی به کار می‌رود که آدم سبک‌وزنی عرصه را خالی از قهرمان می‌بیند و سخن‌پراکنی می‌کند.

جدای از این‌ها ادبیات طنز داستان که به فراخور موقعیت ‌کششی شیرین در داستان ایجاد می‌کند در کنار ترسِ گاه به گاه از طالبان توانسته جزر و مد مناسبی به فضای توصیفی داستان ببخشد و مخاطب را با خود همراه سازد. سفر مخاطب با معصومی زارع در میان واژهای کتاب با هرات و قندهار آغاز می‌شود. به مزار شریف، کابل جان، بامیان و دوباره کابل جان می‌رسد. و پس از عبور از غزنی و پنجشیر با البوم خاطرات به پایان می‌رسد.