در میان رشته های تخصصی جامعه شناسی در طول چند دهه اخیر، کمتر رشته ای مانند جامعه شناسی وسایل ارتباط جمعی با دگرگونی گسترده از نظر موضوعی و محتوایی مواجه بوده است. آنچه در این تحول نقش اساسی داشته است، تغییرات بنیادی در زیرساخت های فناورانه وسایل ارتباطی است. تبدیل آنالوگ به دیجیتال و پیوند انفورماتیک و مخابرات نه تنها رایانه ها را از انزوا خارج ساخته و بخشی از شبکه ها کرده است، بلکه حیات اجتماعی تمامی رسانه های جمعی را نیز دگرگون ساخته است. آنچه را که می توان جامعه شناسی رسانه های جمعی یا وسایل ارتباط جمعی نامید، به طور کلی بررسی ارتباط جمعی و آثار آن بر زندگی اجتماعی است. منظور از ارتباط جمعی مجموعه فنونی است که به یک عامل اجتماعی فردی گروهی امکان می دهد توده وسیعی از افراد را مخاطب قرار دهد. این فنون دربرگیرنده رسانه ها و فنون ارتباطی هستند که از ابزارهای رسانه ای در جهت اشاعه پیام استفاده می کنند. این در حالی است که در جامعه شناسی ارتباطات، ارتباط به عنوان رکن اصلی در تعامل میان افراد تلقی می شود. در جامعه شناسی ارتباط جمعی نکته اصلی مورد نظر ارتباطی است که از طریق رسانه ها با جمعیت ها فراهم می آید و در آن مورد خطاب اصلی جامعه است.