به نوشته ی لوکاچ “بزگی بالزاک درست در همین است که، به رغم پیشداوری های سیاسی و فلسفی خویس، با دیدگان صادق و راستگو همه ی تضادهای در حال ظهور را می نگرد و می نگارد” بنا به ارزیابی لوکاچ، پس از سال 1848 منزلی در میانه ی راه بین بالزاک و زولاست … زولا مدعی بود که بالزاک و استندال به قسمتی رمانتیسم غلط گرفتارند و از آن دست بردار نیستند …. ممکن است از این جهت، حق را به او بدهیم. اما، در مقابل لوکاچ اشاره میکند به ناتورالیسم زمخت خود زولا که حاصلی جز نقص غرض ندارد و بر خلاف آنچه در بالزاک دیده شد، حاکی از دوگانگی و شکافی نه در ایدئولوژی، بلکه در هنر اوست.