«تفسیر آیۀ نور» تفسیر آیه «اللهُ نورُ السّماواتِ وَ الْأَرْض» در مجموعه سخنرانی‌های آیه‌الله حاج سیّد محمّد حسین حسینی طهرانی(۱۳۷۴-۱۳۰۵) به تصحیح سیّد محمّد محسن حسینی طهرانی(-۱۳۳۴) است. در بخشی از کتاب می‌خوانیم: ﴿اللهُ نُورُ السَّماواتِ وَ الْأَرْضِ﴾؛ «خدا نور آسمان‌ها و زمین است.» ﴿اللهُ﴾ یعنی: آن پروردگاری که جامعِ جمیعِ صفاتِ کمال و جمال، و منزّه از صفات نقص و عیب است، که از آن تعبیر به صفات جلال می‌شود؛ این خدائی که دارای این اسماء و صفات است، نور آسمان‌ها و زمین است. یعنی چه نور آسمان‌ها و زمین است؟ یعنی خدا این نور حسّی است؟! آسمان‌ها و زمین چیزِ دیگرند؟ و این نوری که در آسمان‌ها و زمین است، همین نور حسّی خداست؟! پس بنابراین آن وقتی که آسمان‌ها و زمین نور ندارند، آن وقت دیگر خدا در آسمان‌ها و زمین نیست؟! معنی آیه این است؟! یا اینکه: ﴿اللهُ نُورُ السَّماواتِ وَ الْأَرْضِ﴾ یعنی خدا نور دهندۀ آسمان‌ها و زمین است؟ خدا خودش که نور نیست، نور دهنده است؛ یعنی این آسمان‌ها و زمین، این نوری که دارند از ناحیۀ خدا است. مُنَوِّر یعنی نور دهنده، این است معنا؟! بعضی که جمود می‌کنند بر الفاظ قرآن، و معانی الفاظ را هم منحصر می‌دانند در معانی ظاهری و مادّی، می‌گویند: بله ﴿اللهُ نُورُ السَّماواتِ وَ الْأَرْضِ﴾ یعنی: خدا همین نوری است که در آسمان و زمین دیده می‌شود، همین نور!