“تعمیر زنده ها” رمانی است تاثیرگذار از “میلیس دوکرانگل” که به وقایعی که طی بیست و چهار ساعت، برای یک پسر جوان 19 ساله و در آستانه ی مرگ رخ می دهد، می پردازد. در وهله ی اول این موضوع به والدین سیمون که حادثه دیده و مرگ مغزی شده، مربوط می شود؛ وحشت و ناامیدی آنها، همچون چنگالی بر گلوی خواننده فرود می آید. سیمون یک کیس معمولی نیست بلکه یک مورد ایده آل برای اهدای عضو است. او یک مرد جوان در سلامت کامل و در اوج توانایی های خود بوده است؛ بنابراین آنها باید سریع عمل کنند و والدین را متقاعد کنند که اجازه به این کار دهند. در اینجا “میلیس دوکرانگل” می داند چگونه به پزشکان و پرستاران چهره و شخصیتی فراتر از اقدامات ظاهرا مکانیکی آنها بدهد و از جنبه های کوچک احساسی آنها، وسواس و گاهی اوقات تنهایی عمیق آنها چیزی دریغ نکند.
موضوع اصلی رمان “تعمیر زنده ها” پذیرش واقعیت و مرگ است. در طول رمان، ماریان و شان باید با احتمال زندگی بدون پسرشان سیمون، که یک جوان قوی و سالم بود و بدون ترس، تمام لحظه هایش را زندگی می کرد، مبارزه کنند. شان اوقات سخت تری را در کنار آمدن با مرگ سیمون می گذراند. او در بیمارستان خشمگین است و معتقد است که آن ها برای نجات پسرش تلاش کافی نمی کنند و از صدور مجوز اهدای عضو سیمون، مخالفتی سرسختانه به عمل می آورد. در همین حال، ماریان خود را سرزنش می کند که به اندازه کافی برای محافظت از سیمون در برابر شیوه ی زندگی بی پروایش تلاش نکرده است.
“تعمیر زنده ها” همچنین به این مساله می پردازد که چرا با وجود این که می توان جان شخص دیگری را نجات داد، برخی در برابر اهدای اعضای بدن فرد فوت شده، امتناع می ورزند و نمی توانند با این قضیه کنار بیایند. نثر “میلیس دوکرانگل” بسیار بصری است و از جملات قدرتمندی استفاده می کند تا از طریق افکار، احساسات و اعمال شخصیت ها، نمایشی از آنچه اتفاق می افتد، ارائه دهد.