بهترین چیزی که می شود به طور عقلانی در جامعه ای کثرت گرا که در آن تلقی های مختلفی از ماهیت زندگی خوب با یکدیگر همزیستی دارند امید داشت، این نیست که ببینیم نگرش بنیادینمان به طور تمام عیار و کامل استیلا یافته است ، بلکه دیدن توسعه جامعه ای است که در آن هیچ نگرشی تا آن حد استیلا نمی یابد که مانع رشد دیگران شود؛ وضعیتی که فرد بتواند با برخورداری از احترام به آزادی های فردی اش ،بدون ستم هراسی ، تا حد امکان رشد کند. گویی آن جاست که اصلی در ارتباط با بی طرفی دولتی احیا می شود؛اصلی که با این حال تلاش شده است غیر ممکن نشان داده شد. واقعیت این است که این مسئله برای ما خیلی واضح است : اصل بی طرفی خود یک اصل خنثا نیست. این اصل به یک تلقی از لیبرالیسم سیاسی مربوط است که به طور نسبی در حوزه اخلاقی انتظاراتی دارد ؛ حوزه ای که فقط باید همان طور که هست قبولش کرد ،زیرا فقط این تلقی است که شرایط ضروری را برای داشتن ذهنیتی از تسامح و گستره آن فراهم می آورد. این اصل بی طرفی است که به عنوان اصل بنیادین لیبرالیسم ،ما را در موضع مساعدت نسبت به تفاوت ها و وارد کردنشان در حوزه ای که لاجرم آن ها را به نوبه خود لیبرالی می کند ، قرار می دهد. با این حال ، برای این که این امر بتواند عمل کند ،یعنی برای اینکه هویت ها حساسیتشان را از دست ندهند ، دولت باید به عنوان یک شرط ،خود همچون یک عامل هویتی متعصب رفتار نکند. این همان مشکلی است که تمامی دولت های دموکراتیک هنوز موفق به پشت سر گذاشتن آن نشده اند.