چندین عامل انگیزه‌ی نگارش این کتاب شد: ابتدا خاطره‌یشخصی‌ام در مورد خواندن چند نمایش‌نامه‌یزنده‌یاد رادی در دوره‌ی نوجوانی و جوانی. من که در رشته‌ی ادبیات انگلیسی تحصیل کرده و نمایش‌نامه‌های زیادی از نویسندگان غربی خوانده بودم، سخت تحت تأثیر نمایش‌نامه‌هایاو قرار گرفتمو برایم همان جاذبه‌ا‌یرا داشت که نمایش‌نامه‌های خارجی داشتند. دیگر این‌که هنگام تدریس در دانشگاه، متوجه آشنایی کم و تقریباً بیگانگی مطلق دانشجویان با تئاتر ایرانی شدم. افزون بر آن، مجلات ادبی نیز در آن زمان اصلاً انگار با تئاتر، به‌عنوان یک ژانر ادبی که حق زیادی به گردن ادبیات دارد، قهر بودند. با خود اندیشیدم که چگونه باید این دانشجویان معصوم، و بعضاً شیفته، با آثار ارزشمند فارسی و ایرانی آشنا شوند؟با خواندن مصاحبه‌یزنده‌یاد رادی، دریافتم که او نیز چه‌قدر از این بی‌مهری به تئاتر دل‌شکسته بوده است و همین همدلی سبب شد که کار خواندن و نوشتن درباره‌ی آثار وی را آغاز کنم. کوششی خاضعانه که آرزو داشتم در زمان حیات آن روان‌شاد به چنین کاری مبادرت ورزیده بودم، ولی برای گرامی‌داشت خدمات فرهنگی و ادبی این بزرگان هرگز دیر نیست.