تصعید یکی از اساسی ترین و جنجالی ترین اصطلاحات فرویدی است که ارتباطی تنگاتنگ با مباحث مطرح در نظریه های هنری دارد. مفهومی که همچون سرزمین رؤیایی ادبیات شبانی دلخواه و همچون آواز سیرن ها دلچسب و فریبنده بوده و روانکاوان بسیاری را به خود دعوت کرده، اما تشنه و ناخرسند به زمین سفت و سخت اخلاقیات سوپراگو و وجدان معذب بازگردانده است. تصعید اتراقگاه مسافران فراوانی بوده است و روانکاوان بسیاری به سهم خود تلاش کرده اند گرهی از گره های این معضل باز کنند؛ البته اگر در نهایت گرهی اضافه نکرده باشند؛ نویسنده کتابی که در دست دارید نیز از این قاعده مستثنی نیست؛ وی تلاش کرده به کمک نظریات رایج در جامعه روانکاوی بریتانیا و خصوصا نظریۀ «روابط ابژه ای» به شرح برخی امکانات و محدودیت های نظریه تصعید فرویدی بپردازد.