پل میشل فوکو؛ فیلسوف، مورخ، نویسنده، فعال سیاسی و منتقد ادبی و از متفکران شاخص سده بیستم در 15 ماه اکتبر سال 1926 در ناحیۀ سنت موار، پواتیه فرانسه متولد شد. وی فرزند «آن مالاپار» و جراح متمول فرانسوی «پل فوکو» بود.
او در جوانی سال‌ های متلاطمی داشت که بخشی از آن را در آسایشگاه روانی گذراند.
او صاحب کرسی «تاریخ نظام‌ های فکری» در کالج دو فرانس بود و در دانشگاه ایالتی نیویورک در بوفالو و دانشگاه کالیفرنیا برکلی تدریس کرد.

یکی از جالب ترین نقاط زندگی فوکو این است که او در کوران مبارزات انقلابی مردم ایران در سال 1357 و به درخواست یک نشریۀ ایتالیایی یعنی روزنامۀ مشهور «کوریر دلا سرا» طی ۲ مسافرت در سال ۱۳۵۷ از ۲۵ شهریور تا ۲ مهر و ۱۷ تا ۲۴ آبان به تهران آمده است و در این سفرها، در تهران و قم و آبادان، با برخی از رهبران ملی و دینی و گروه‌ های مختلفی که در انقلاب دست داشتند ملاقات کرده است. او در مدت اقامت خود در ایران، ۹ مقاله با این عناوین قابل توجه برای این روزنامه ارسال می کند؛ «ارتش، زمانی که زمین می لرزد»، «شاه صد سال دیر آمده است»، «تهران دین بر ضد شاه»، «ایرانی ها چه رؤیایی در سر دارند؟»، «شورش با دست خالی»، «آزمون مخالفان»، «شورش ایران روی نوار ضبط صوت پخش می شود» و «رهبر اسطوره ای شورش ایران».
این مقاله ها در ماه مهر سال ۱۳۶۵ در مجلۀ «لونوول ابزرواتور» و نشریۀ فرانسوی با عنوان «ایرانیان چه رؤیایی در سر دارند؟» منتشر شد.

فوکو تا دهۀ‌ ۱۹۷۰ یعنی زمانی که آثارش کم کم به زبان انگلیسی ترجمه شدند، چندان در دنیای انگلیسی زبان شناخته شده نبود. با این حال هنگامی که در در 34 ژوئن سال ۱۹۸۴ درگذشت، تأثیر او به قدری عظیم و گسترده بود که روزنامه های سراسر جهان خبر فوت او را منتشر کردند.