آدم هیچ وقت روی صورت خودش متوجه گذر زمان نمی شود. آینه ها اهل مدارا هستند و فرسودگی ات را ذره ذره و آرام نشانت می دهند، طوری که خودت هم نمی فهمی هر روز با روز قبلت چقدر فرق کرده ای. وقتی هر روز به آینه نگاه می کنی، برای هر چروک و افتادگی صورت و بدنت بهانه ی خوبی داری. اما اگر مدت ها به آینه نگاه نکنی و بعد یک باره خودت را ببینی، حتما از ناباوری و وحشت و اندوه دق می کنی. همین در مورد چهره ی دیگران هم صادق است. ضربه ی بدی می خوری وقتی کسی را که تمام اجزای صورتش را از بر بوده ای، بعد از سال ها دوباره می ببینی.