هنوز پشت لبش سبز نشده بود که حرف های گنده گنده می زد. فاز روشنفکری برداشته بود. دیگر به مسجد نمی رفت. نمازش را هم تقولق می خواند. بیشتر وقتش را با دوستانش می گذراند. وقتی هم به او می گفتیم «توکه اینجوری نبودی! به نماز و روزه‌ت اهمیت می دادی! چرا از همه چیز دست شستی؟!» می گفت: «اینا همه ش حرفه! خدا کجا بوده؟! بهشت و جهنم رو شماها درست کردین! باید توی این دنیا خوش باشیم تا وقت مرگ! بعد مرگ هم خبری نیست!»
این حکایت خیلی از پدر و مادرهایی است که فرزندانشان سرمایه وجود آنها هستند و ترس از دست رفتن این سرمایه را دارند. این والدین همیشه می پرسند:
چه کار کنیم فرزندانمان با ایمان بمانند و این سرمایه را از دست ندهند؟
چگونه از فرزندانمان در برابر موج های فکری و اعتقادی مختلف محافظت کنیم؟
این دسته از پدر و مادرها باید از کودکی بذر ایمان را در وجود فرزندانشان بکارند و مدام از آن مراقبت کنند تا در آینده بچه های سرمایه داری داشته باشند؛ سرمایه ای که فرزندانشان را از آسیب های فکری و معنوی محفوظ نگه می دارد.