داستان مستند در میان گونه‌های متعدد داستان‌نویسی در ایران، جدای از این‌که در میان نویسندگان گونه‌ای مهجور مانده است، کمابیش کمتر نیز ذائقه مخاطبان ایرانی با آن آشنا شده است؛ تا جایی که حتی مترجمان ایران نیز در سال‌های گذشته کمتر تمایلی به انتشار این دست از آثار داشته‌اند. با این وجود با گذر زمان و خلق موقعیت‌های تازه زیستی در میان جوامع شهری، لزوم نگارش و تعریف داستان مستند و نیز نیازسنجی مخاطبان از مواجهه با چنین آثار حاکی از علاقه‌مندی به آنهاست و شاید بشود گفت که جامعه اسیر در چنبره اطلاعات و اخبار، شهروند خود را بیش از هر چیز مستند و نیازمند مواجهه با حقیقت بار آورده و به همین دلیل او نیز در دل داستان بیش از تخیل نویسنده به دنبال استناداتی است که بتواند نسبت میان دنیای او با واقعیت را فراهم سازد.

داستان بلند «به اندازه یک نقطه» نوشته ژیلا تقی‌زاده نیز از همین عنصر برای مواجهه با مخاطب خود استفاده می‌کند. تقی‌زاده در ابتدای داستان خود، بیماری‌تازه مکشوف و لاعلاجش را به مخاطب معرفی می‌کند؛ شرحی مختصر از چگونگی آشنایی کاراکتر با این بیماری ارائه و آن را جزئی از شخصیت وی قرار می‌دهد که با واسطه آن در تمام طول داستان نوع رابطه وی با سایر افراد و شخصیت‌های داستان را به واسطه این بیماری تعریف می‌کند و جدای از این بستری را نیز برای معرفی تیپ‌های شخصیتی خود و نیز درک کنش و واکنش‌های‌آنان در مواجهه با همدیگر را فراهم می‌سازد.

تقی‌زاده در مقام نویسنده، با بهره‌گیری از تجربه داستان‌نویسی خود، اثری خلق کرده که تعلیق و کشش داستانی مناسب را داراست و برپایه شناخت از تفکر مخاطب نوشته شده است. در شرایطی که جامعه مخاطب داستان نویسنده روزانه با اخبار متعددی درباره بیماری‌های شایع شده در جامعه روبروست، او هوشمندانه این موضوع را محور داستان خود قرار داده و خودش را با بدنه فکری مخاطبش به صورت عام همراه کرده است. در کنار این مسئله تقی‌زاده خود سابقه مواجهه با بیماری و حس موقعیت‌هایی که راوی داستان با آن مواجهه شده را به صورت واقعی داشته و به همین اعتبار است که او توانسته با حسی واقعی و حقیقی به توصیف صحنه‌ها، حالت‌ها، درونیات و هرآن چیزی بنشیند که بر پایه ابتلاء به بیماری در زندگی فرد شکل گرفته و مهم‌تر از آنها، رابطه وی با جامعه پیرامونشان تعیین می‌کند.

تقی‌زاده از نویسندگان و فعالان ادبی پرکار معاصر، نقاش و داستان‌نویسی است که سال‌ها در زمینه‌های مختلف هنری چون گرافیک، تصویرگری کتاب کودک، نمایشنامه‌نویسی برای رادیو، طراحی عروسک و صحنه نمایشی فعالیت کرده است.

او سال‌هاست یک نشست ادبی به نام «نویسان» را برگزار می‌کند که کارگاهی است برای خوانش و نقد و بررسی داستان‌های کوتاهِ تجربی. او بارها داور مسابقات ادبی تجربی بوده است.