بشارت از حضرت حجت (عج)

(اگر گمان می‌کنید که برای ما چشمانی نظاره‌گر و گوش‌هایی شنوا همراه شما نیست، چه بد گمانی دارید. به خدا قسم! هیچ چیزی از اعمال شما بر ما مخفی نمی‌شود؛ پس ما را به نیکی حاضر بدانید و خود را بر کار خیر عادت دهید و از اهل خیر باشید، تا به آن شناخته شوید. همانا من فرزندانم و شیعیانم را به این کارها دستور می‌دهم

با آگاهی از این مطلب که امام (ع)، مصون از هر گونه گناه و اشتباه است و تمام افعال و اقوال و اوامرش عین صواب و مصلحت و حکمت است، انسان با اشتیاق قلبی و اراده باطنی و با تمام وجود، دل به خواست او می‌دهد؛ چرا که می‌داند نه‌تنها نجات اخروی، بلکه حتی اقبال دنیوی‌اش در پرتو دل دادن به امر امام (ع) است. و چه زیباست این‌گونه دل سپردن به امام (ع)؛ همچنان که «عبداللّه بن ابی‌یعفور» به امام زمان خود، امام صادق (ع) عرض کرد: «وَ اللَّهِ لَوْ فَلَقْتَ رُمَّانَةً بِنِصْفَینِ، فَقُلْتَ هَذَا حَرَامٌ وَ هَذَا حَلَالٌ، لَشَهِدْتُ أَنَّ الَّذِی قُلْتَ حَلَالٌ حَلَالٌ وَ أَنَّ الَّذِی قُلْتَ حَرَامٌ حَرَامٌ» (سوگند به خدا! اگر اناری را از وسط دو نیم کنی و بفرمایی که نصف آن حلال و نصف دیگرش حرام است، مطمئناً گواهی خواهم داد که نیمی را حلال شمردی، حلال است و نیمه دیگر را که حرام شمردی، حرام است [و هیچ‌گونه چون و چرا نخواهم کرد]).

«بعضی وقت‌ها انسان می‌بیند یک حال خوشی دارد؛ حالت نورانی دارد! نمی‌داند علتش چیست. هر چه فکر می‌کند، هیچ علتی پیدا نمی‌کند. نه کار خاصی کرده، نه نماز خاصی خوانده؛ هیچ کاری نکرده است! نمی‌داند در کوچه‌ای، جایی، رد می‌شده و فقط به نحو گذرا حضرت (عج) از کنارش رد شده است. این نورانیّت و حال خوش، به همین جهت در این شخص ایجاد شده است.»

امام (ع)، مانند خورشید فروزان است که نورش عالم را فرامی‌گیرد و خودش در افق (اعلا) قرار دارد؛ به‌گونه‌ای که دست‌ها و دیدگان به آن نرسد. امام، ماه تابان و چراغ روشن و نور درخشان و ستاره راهنما در تاریکی‌های شدید، و راه گذر از شهرها و کویرها و گرداب‌های دریاها است. امام، آب گوارای زمان تشنگی و راهنمای هدایت و نجات‌بخش از هلاکت است. امام، آتش روشن بر بلندی‌ها (برای هدایت گم‌شدگان) و گرما بخش برای هر کس که از آن گرما بخواهد، و راهنمای پرتگاه‌هایی است که هرکه از او جدا شود، تباه می‌شود. امام، ابر باران‌زا و باران پر آب و خورشید تابان و آسمان سایه‌افکن و زمین گسترده و چشمه جوشان و رودخانه و باغ خرم است. امام، همدمی همراه و پدری دلسوز و برادری هم‌نفس و مادری نیکوکار برای فرزند خردسالش و پناهگاه بندگان در بلاهای بزرگ است

(اگر گمان می‌کنید که برای ما چشمانی نظاره‌گر و گوش‌هایی شنوا همراه شما نیست، چه بد گمانی دارید. به خدا قسم! هیچ چیزی از اعمال شما بر ما مخفی نمی‌شود؛ پس ما را به نیکی حاضر بدانید و خود را بر کار خیر عادت دهید و از اهل خیر باشید، تا به آن شناخته شوید. همانا من فرزندانم و شیعیانم را به این کارها دستور می‌دهم).

در حدیثی از پیامبر اکرم (ص) آمده است: «طُوبَی لِمَنْ رَآنِی وَ آمَنَ بِی طُوبَی ثُمَّ طُوبَی یقُولُهَا سَبْعاً لِمَنْ لَمْ یرَنِی وَ آمَنَ بِی» (مرحبا به حال کسی که مرا دید و به من ایمان آورد و مرحبا و مرحبا… (تا هفت بار) به حال کسی که مرا ندید و به من ایمان آورد).

«أَنْتُمْ أَصْحابی وَ أُولئِک إِخْوانی، فَواشَوْقاً إِلی إِخْوانی، آمنُوا بِسَوادٍ عَلی بَیاضٍ». (شما یاران من هستید و آن‌ها – که در آخرالزمان می‌آیند – برادرانم هستند. چقدر من مشتاقم به دیدار برادرانم. آن‌ها به سیاهه‌هایی بر روی کاغذها ایمان آورده‌اند).»

اگر در دعا کردن برای فرج قاصر باشیم، یا در آن تساهل و سهل‌انگاری و سستی کنیم و این مطلب را جداً نخواهیم، در حقیقت دنیا را نخواسته‌ایم؛ زیرا امور مخالفِ فرج به ضرر مردم است، و بدون فرج، مسلمان‌ها دنیایی نخواهند داشت؛ چنان‌که می‌بینیم کفار، آن‌ها را مال‌المصالحهٔ خود و متعدد و متفرق کرده‌اند و هر کدام از آن‌ها که مخالف منافع آن‌هاست، دیگران را به جان او می‌اندازند و خودشان کنار می‌نشینند، و سرانجام هر طرف پیروز شد، به سود کفار خواهد بود. سیصد سال قبل نوشته‌اند که آب‌های مسلمان‌ها را باید مسموم کرد، و مزارع آن‌ها را باید سوزاند تا به اندک هجوم، تسلیم شوند.

مهم‌تر از دعا برای تعجیل فرج حضرت مهدی (عج)، دعا برای بقای ایمان و ثبات قدم در عقیده و عدم انکار آن حضرت (عج) تا ظهور او می‌باشد؛ زیرا مردن، تنها قطع حیاتِ دنیای چند روزه فانی است، اما بیرون رفتن از عقیده صحیح، موجب هلاکت ابدی از حیات جاوید آخرت و خلود در جهنم است؛ لذا حضرت امیر (ع) از رسول اکرم (ص) می‌پرسد: «أَ فِی سَلامَةٍ مِنْ دِینِی؟» (آیا دین من سالم خواهد بود؟) یعنی از استقامت در دین و ثبات ایمان و عقیده تا مرز شهادت را _که از خود شهادت بالاتر است_ از آن حضرت سؤال می‌کند. این دعا خیلی عالی است که دستور داده شده است در زمان غیبت خوانده شود: «یا اللّهُ یا رَحْمَنُ یا رَحِیمُ یا مُقَلِّبَ الْقُلُوبِ ثَبِّتْ قَلْبِی عَلَی دِینِک».

حضرت آیت‌اللّه بهجت (قدس سره) همواره تأکید داشت که اوّلین قدم برای ارتباط با امام عصر (عج) تحصیل معرفت نسبت به آن حضرت و تقویت لحظه به لحظه این معرفت است. انسان در نخستین گام، باید امام زمان خویش را بشناسد. البته معرفت امام، مراتب و درجات گوناگونی دارد. درجات اوّلیه این شناخت، دامان انسان را از مرگ جاهلی پاک می‌کند و درجات بالاتر آن، اکسیری است که لقمان را زیبنده صفت حکمت می‌سازد، بلکه سلمان را برتر از لقمان می‌کند؛ آن هم لقمانی که خلافت الهی بر او عرضه شد. خدای متعال درخواست هدایت یافتن به امام زمان (ع) را با گفتن عبارت «اِهْدِنَا الصِّراطَ الْمُسْتَقِیم»‌ روزانه ده بار بر بندگان واجب کرده است. صراطِ معرفتِ امام، تنها راهی است که انسان را به معرفت و عبودیت خدای عزوجل می‌رساند.