بانو در آینه، مجموعه‌ای است از سبك‌های مختلفی كه وولف در نوشتن استفاده می‌كرد. از یكسو آن جملات كاملا ذهنی او است كه در داستان‌هایش مثل «لكه‌ای روی دیوار» نمایان می‌شود، از یك طرف رئالیسم خردكننده داستان‌هایی مثل «دوشس و جواهرفروش» است كه خواننده را میخكوب خود می‌كند. تا سوررئالیسم داستان‌هایی مثل «نورافكن» تا … ویرجینیا ووولف علاقه خاصی به رئالیسم صرف دارد. رئالیسم برای او دنیایی است كه هر چیزی كه لازم دارد در آن موجود است. هر كدام از نوشته‌های وولف دنیایی كامل هستند. وولف دوست ندارد چیزی ضعیف خلق كند. حتی داستان خیلی كوتاهی مثل «خانه اشباح» را طوری می‌نویسد كه میخكوبت می‌كند. داستان‌هایش روی چارچوبی استوار، بنا شده‌اند. روایت‌ها، قدم به قدم، تو را به درون شخصیت‌ها می‌كشانند و می‌گذراند خوب با هم صمیمی شوید و بعد یك دفعه شوك خودشان را وارد می‌كنند. در داستان‌ها، چیزی آمده شده و گوشه‌ای پنهان است كه می‌تواند داغانت كند. زیبایی كار وولف در همین است: تو را به عمیق ترین نوع غیر احساسی ارتباط با نوشته می‌رساند. طوری كه نمی‌توانی راحت از ماجرایی كه خوانده‌ای فاصله بگیری. داستان‌ها می‌توانند درونت نفوذ كنند. نفوذی دلچسب. و بعد درونت رسوب می‌كنند و اینچنین، در دنیای سرد راوی‌ها شناور می‌مانی. در فكر‌هایشان غرق می‌شوی، دنیا را از درون چشم‌های شان می‌بینی و دنیا از درون چشم‌ها آنها چقدر آشنا است. در صمیمیت كلمات شان، می‌توانی، به یك‌باره ببینی كه جهان تماما انگلیسی آنها، همان روح زندگی، پر از زشتی‌ها و زیبایی‌ها را در خود دارد كه شبیه به زندگی خود تو است. جایی در میان داستان، دیگر فكر‌های خودت است كه دارد اثر را پیش می‌برد. جایی دیگر وولف وجود ندارد. تو خودت وولف شده‌ای.