زبان کتاب روان است و از حوادث ملال‌آور تاریخی هم خبری نیست و مخاطب را در تونل هزارتوی تاریخ سرگردان و دل‌زده نمی‌کند. راه مشخص است و استناد به روایات و حوادث تاریخی بسیار سنجیده و محقاقانه؛ نتیجۀ این وسواس در ارجاعات و استنادات متقن، اعتماد خواننده به این کتاب تاریخی است.
‌
‌نویسنده بارها در میان سطور و صفحات کتاب به مقایسۀ سند تاریخی کتاب پرداخته که این تأکیدات منجر به تکراری بودن برخی از مطالب شده و البته گاهی در فصول مختلف عین مطلب تکرار می‌شود.
‌
مسئلۀ اصلی و مهم و شاخص کتاب پرداختن به موضوع #مادر است، مادران بزرگوار معصومین علیهم‌السلام. وقتی از مادر امام صحبت می‌کنیم، سخن از بانویی است که خودشان چنان پرورش یافته و یگانۀ روزگار است که برترین اولیای الهی را در دامان خود تربیت می‌کند. صِرف همسر امام بودن نمی‌تواند چنین جایگاهی را برای یک زن تضمین کند. ‌پرداختن به این موضوع ناب، پنچره‌های فراوانی را برای سیر در کوچه‌پس‌کوچه‌های تاریخ صدر اسلام باز کرده و جذابیت کتاب را دو چندان می‌کند.
‌
بانویی که از شهری به نام مُرسیه در جنوب شرقی اسپانیای امروزی با حوادث فراوان و تقدیر الهی وارد حریم امن و نورانی موسی‌بن‌جعفر می‌شود. این بانو که در بدو ورود به خانۀ امام، تُکتَم نام داشته به «خیزران مُرسیه» مشهور است. وجود ایشان و مادران اهل‌بیت در بین شیعیان بسیارمهجور است. غربت «خیزران مُرسیه» مؤید این مطلب است که نویسنده، مطلب را در چندین جهت در کتاب «بانوی اندلس» بررسی کرده است.