با مرجعیت یافتن منطق جدید در فضای آکادمیک فلسفی فلسفه تحلیلی از اوایل قرن بیستم و انتشار مقالۀ کارل پوپر در مجلۀ ذهن که حمله ای به هگل و دیالکتیک او بود فضایی ضدهگلی در جامعۀ فلسفه تحلیلی به وجود آمد. ریشه های این ضدیت با نظام فکری هگل به فلسفهٔ اتمیسم منطقی راسل و پرینکیپیا اتیکای مور باز می گردد اما نقدهای بعدی که هگل را متهم به تناقض باوری می کردند تیر خلاصی بر پیکره هگلیان بود. مضمون همۀ آن نقدها این بود که کسی که تناقض را باور داشته باشد جز مهملات نمی تواند چیز دیگری بگوید در حوزه منطق جدید، آثار گراهام پریست و شکل گیری منطق های فراسازگار تناقض باور رهیافتی نو برای دیدن منطق هگل به آکادمی هدیه داد این کتاب بازخوانی منطقی هگل در منطق جدید است و به این پرسش پاسخ می دهد که آیا از منطق هگل می توان قرائتی فراسازگار داشت یا خیر.