«ایران بین دو انقلاب» از نخستین کتاب هایی است که تاریخ معاصر ایران را با نگاه جامعه شناسانه و اجتماعی مورد بررسی و تحلیل قرار می دهد. در واقع این کتاب تاریخ اجتماعی تحلیلی ایران معاصر است که تحولات تاریخی بین انقلاب مشروطه و انقلاب اسلامی را با تکیه بر پیوندهای جامعه و بینش اجتماعی مردم ایران مورد مطالعه قرار داده است. نویسنده کتاب«یروندا آبراهامیان» استاد ایرانی‌الاصلِ تاریخ در کالج باروکِ دانشگاه شهر نیویورک است که توانسته است با نگاه بر منابعی که تاکنون مورد توجه نبوده یافته های تازه ای را بر تاریخ معاصر ایران بیفزاید که در نوع خود بی نظیراست.
براساس دیدگاه نویسنده گروه های قومی و طبقات اجتماعی نقش گسترده ای در ایجاد تحولات تاریخی ایران معاصر دارد. گروه های قومی شامل کسانی می شود که از نظر زبانی، تباری، دینی و منطقه ای دارای اشتراک و تشابه هستند و طبقه اجتماعی افرادی را مورد نظر قرار می دهد که دارای ارتباط و رفتار مشترک در محیط های توسعه یافته و یکسان اقتصادی، اجتماعی و سیاسی هستند. براساس این کتاب ظهورمدرنیته و دموکراسی نارسی که در ایران شکل گرفته است در اثر نوع کنش این گروه های قومی و طبقات اجتماعی بوده است.
کتاب از نظر ساختاری به سه بخش تقسیم می گردد. بخش اول آن وضعیت ایران در پایان عصر قاجاریان و شکل گیری انقلاب مشروطه و نهایتاً وضعیت حکومت رضا شاه را به خوبی تبیین می کند تا بتواند مقدمات شکل گیری ایران جدید را بهتر معرفی کند. در بخش دوم اتفاقات سیاسی ناشی از استبداد رضاشاه تا پیدایش سلطنت محمدرضا شاه را روشن ساخته و در نهایت با شرح برنامه های حکومتی و توسعه ناهمگون حکومت محمدرضا شاه، عوامل بروز نارضایتی و شکل گیری انقلاب اسلامی را به بحث می نشیند.
این کتاب در سال 1982 میلادی بوسیله دانشگاه پرینستون آمریکا منتشر شده و بعد از مدتی ترجمه فارسی آن در ایران در سه بخش و یازده فصل منتشر و تجدید چاپ گردیده است.
«… نخستین اعتراض به صورت یک راهپیمایی آرام در جریان مراسم عزاداری ماه محرم بود. حدود دویست تن از مغازه داران و وام دهندگان، خواستار عزل مسئول گمرکات ، مسیونوز بلژیکی و باز پرداخت وام هایی که دولت از آنها گرفته بود، شدند. راهپیمایان که پاسخی دریافت نکرده بودند، مغازه ها را بستند، با توزیع عکس مسیو نوز در حالت رقص با لباس روحانی، احساسات مذهبی را برانگیختند و به رهبری یکی از شالفروشان معتبر به سوی…»