شوخ‌طبعی نوعی سوگواری و تمسخر شرایط انسانی است. آدم شوخ‌طبع، غم‌انگیزی و ترسناکی شرایط انسانی را می‌پذیرد و سپس درباره‌اش حرف می‌زند، با آن تفریح می‌کند، به آن می‌خندد و واکنش‌های ضعیف و عاجزانة بشر به آن را به ریشخند می‌گیرد. این کار ما را از وحشت رهایی می‌بخشد. شوخ‌طبعی، درمانی برای زندگی نیست، بلکه می‌تواند نوعی بی‌حسی موقت و مؤثر باشد! خنده انسانیت ما را نشان می‌دهد و تقویت می‌کند، امید را برمی‌انگیزد و به ما امکان می‌دهد که زندگی را موقرانه تاب بیاوریم. هم جدیت و هم خریّت، از اجزای ضروری یک زندگی بامعنا هستند.