این داستانی با پایان خوش است. هر کسی که لذت مردم را در خیابان‏‌های برلین [شرقی]‌، پراگ یا بوداپست در اواخر 1989 شاهد بوده، هرگز آن صحنه‏‌های شگفت‏‌انگیزِ جشن و شادی را از یاد نخواهد برد. ارادۀ مردم طی فقط چند ماه بر جباریت پیروز شد. در این ماه‏‌های سرگیجه‏‌آور، انقلاب‏‌هایی رخ داد که تقریباً می‏‌توان آن‏ها را کاملاً مسالمت‏‌آمیز خواند. این انقلاب‏‌ها چهرۀ جهان را برای همیشه تغییر داد. روایت این کتاب در همین‏‌جا، در نقطۀ اوج امید، خوش‏‌بینی، شکرگزاری صادقانه و ضیافت‏‌های عظیم خیابانی تمام می‏‌شود. یکی از بی‏‌رحم‏‌ترین امپراتوری‏‌های تاریخ زانو زد. شاعران و فیلسوفانی که در زندان بودند، ناگهان تبدیل شدند به رؤسای جمهور و وزرای دولت. در آن شب سردِ نوامبر که دیوار برلین فرو ریخت، چنین به نظر می‏‌رسید که انگار زخم‏‌های بازِ قرن بی‏‌رحمِ بیستم عاقبت روند بهبودی خود را آغاز کرده است. این رؤیاها اصلاً احمقانه نبود. برخی از کارشناسان _ از همه قابل توجه‏‌تر، فرانسیس فوکایاما _ از خود بی‏‌خود شدند و پایان تاریخ و پایان تعارض‏‌های ایدئولوژیکِ آتی را اعلام کردند.