«انسان در جست‌وجوی معنا» مهم‌ترین کتاب «ویکتور فرانکل» است که نخستین بار سال 1946 یعنی تقریباً بلافاصله بعد از پایان جنگ جهانی دوم منتشر شد. او در بخش نخست این کتاب، تجربیات هول‌آور و تأثیرگذارش را از سه سال حضور در اردوگاه‌های کار اجباری آشویتس و داخائو نوشته و در بخش دوم، با استفاده از این تجربیات، نظریه‌ی معناگرایی خود را شرح داده است. اما فرانکل مثل هر دانشمند دیگری، تا زمان حیاتش یعنی تا چهل و شش سال بعد از آن، این کتاب را بازنگری کرد و با ویراست‌های تازه، دیدگاه‌هایش را گسترش داد و اصلاح کرد.
او پنج سال پیش از مرگش در 1992 ویراست تازه‌ای از کتاب منتشر کرد. ترجمه‌ی حاضر، بر اساس همین نسخه‌ی آخر است که نسبت به نسخه‌های اولیه، تفاوت‌هایی دارد. از جمله این‌که فرانکل یک فصل نسبتاً طولانی به کتاب افزوده است به نام «موردی از خوش‌بینی غم‌انگیز.» فصلی که در آن توصیفی بسیار زیبا از وضعیت انسان در جهانِ پر از رنج و راه مواجهه با آن را ارایه می‌دهد.
ویکتور فرانکل که تجربه‌ای به دردناکی اردوگاه‌های کار اجباری را پشت سر گذاشته است، معتقد است «پاسخ مثبت به زندگی با وجود همه چیز» راه درمان بسیاری از رنج‌هاست و زندگی تحت هر شرایطی معانی بالقوه‌ی خودش را دارد؛ حتی در تیره‌بختانه‌ترین شرایطش. او همان طور که «گوردون آلپورت» در پیشگفتار کتاب می‌گوید توانسته بود نمای عریان وجود را ببیند. و مثل نیچه معتقد بود اگر کسی چرایی زندگی‌اش را بیابد، چگونگی‌اش را نیز خواهد یافت. نسخه‌ای که در جهان بی‌معنای امروز، هنوز کار می‌کند.