هر کدام‌مان گمان می‌کنیم تنها ما هستیم که راجع به وزن و اندام مان وسواس داریم و چون به حد کافی لاغر و جذاب نیستیم خود را سرزنش می‌کنیم. باور داریم باید کاملا منطبق بر استانداردهای روز باشیم. خود را مقصر می‌دانیم چون جزو یک درصد کسانی نیستیم که با اندام متناسب به دنیا می‌آیند.

فکر می‌کنیم به چنین اندامی می‌رسیم اگر کمتر بخوریم. متفاوت بخوریم. بیشتر ورزش کنیم. گیاهخوار شویم. گلوتن را کنار بگذاریم. گرسنگی بکشیم. لب به شکر نزنیم و ….. ولی واقعیت بسیار آشکار است این مساله‌ای شخصی نیست.

به ضعف تو، تنبلی من و غلبه بر نفس او ربطی ندارد. این وسواس خیلی بزرگتر از تمامی این‌ها است و تبدیل به چیزی همه گیر شده است از اطرافمان نشأت می‌گیرد ولی در زیر پوستمان به راهش ادامه می‌دهد و آنجا چرک می‌کند.