نویسنده ی ترک،متولد استانبول. پس از پایان تعطیلات متوسطه در کالج امریکایی رابرت در استانبول،وارد دانشکده ی فنی استانبول شد تا معماری بخواند اما این رشته را نیمه تمام رها کرد و در رشته ی روزنامه نگاری فارغ التحصیل شد،گرچه هیچوقت روزنامه نگاری نکرد.
سال 1982 با اولین رمانش،«جودت بیک و پسرانش»جوایز اورهان کمال و کتاب سال را به خود اختصاص داد. بعد از چاپ رمان دومش،«قلعه سفید» که به بسیاری از زبان های دنیا ترجمه شد،کرسی تدریس ادبیات داستانی دانشگاه کلمبیا را پذیرفت و چند سال در نیویورک زندگی کرد.رمان های بعدی پاموک،«نام سرخ من»و«برف» چند جایزه مهم بین المللی برایش به ارنغان آوردند و او به معروف ترین نویسنده ی ترک در دنیا بدل شد.سال 2005،طی یک سخنرانی جنجالی در نمایشگاه کتاب فرانکفورت ،سیاست های دولت ترکیه در رابطه با کردهای ترکیه را زیر سوال برد و از این موضوع انتقاد کرد که دولت همه را وادار می کند مسبت به نسل کشی ارمنی های ترکیه در سال های ابتدایی جنگ جهانی اول سکوت کنند. این سخنرانی با واکنش تند ملی گرایان ترکیه و دولت وقت مواجه شد،اما پاموک بر اظهاراتش پافشاری کرد.
اورحان پاموک،سال 2006،برنده ی جایزه ی نوبل ادبیات شد.
وقتی داشت در کوچه ای که انگار تا ابدیت ادامه داشت به سمت خلیج راه می رفت چشم اندازی که از بالکن خانه ی سلیمان دیده بود در مقابل چشمانش جان گرفت . چیزی که می خواست به شهر بگوید و روی دیوارها بنویسد حالا به ذهنش امده بود .این هم نظر رسمی و هم شخصی اش بود؛هم نیت قلبش و هم زبانش،با خودش گفت :«من در این دنیا رایحه را بیشتر از همه دوست داشتم!»