«اسطوره‌های سرخپوستان آمریکا» نوشته آلیس ماریوت(۱۹۹۲-۱۹۱۰) و کارول ک. راچلین( -۱۹۱۹) تاریخ‌شناسان آمریکایی است و در آن اسطوره‌های سرخپوستان بومی آمریکایی را گردآوری کرده‌اند. در بریده‌ای از کتاب می‌خوانیم: «مراسم گردهمایی و رقص سرخپوستان معاصر، که طی آن اعضای بسیاری از قبایل در اردوگاهی گرد هم می‌آیند تا ضمن دیدار خبرهایشان را رد و بدل کنند و برقصند، به نیروی پیوند دهندۀ عظیمی از لحاظ قبیله ای و بین‌القبایلی بدل شده است. اصطلاح «پان- سرخپوستی» توسط مردم شناسان برای همین مبادلۀ آداب و رسوم سکّه خورده است، که در یک مراسم رقص سرخپوستی اتفاق می‌افتد. با این وجود و به رغم هر گونه مبادلۀ اندیشه‌ها و آراء، هویت قبیله ای مستحکم باقی می‌ماند. پانی‌ها در نزدیکی کیوواها، و آپاچی‌ها در مجاورت پونکاها اردو نمی‌زنند. هر قبیله طرز پوشش و شیوۀ رقص خاص خود را دارد، به سبک خود طبل می‌کوبد، و آداب و رسوم و سنت‌های اردو زنی‌اش با قبایل دیگر متفاوت است، و از آنها سخت محافظت می‌کند. چندین سال پیش مراسم رقص جنگ در گردهمایی سرخپوستی‌ِتولسا برگزار شد. دیرگاهِ تابستان بود و هوا به غایت گرم. در طول روز مردم در سایه در خیمه‌های خود می‌نشستند و نردِ زن سرخپوست را بازی می‌کردند. هوا چنان گرم می‌شد که امکان رقابت‌ها، مسابقات تیر و کمان، یا حتی اهدای جوایز وجود نداشت. مردم ارمغان‌های خود را شامگاهان به دوستانشان می‌دادند. طبیعتاً این، آهنگ رقص شامگاهی را کندتر از معمول می‌کرد، چون وقت زیادی صرف سخنرانی‌ها و خطابه‌هایی می‌شد که در مراسم اهدای ارمغان‌ها رایج بود. بنابراین آنها تقریباً در اواسط شب فرصت می‌کردند که رقابت‌های رقص جنگ را آغاز کنند.»