حالا این وسط آقام شده بود شوالیه ی خودخوانده ای که این کار را نه برای منفعت شخصی بلکه به خاطر شرفش می کرد و سگ کی باشم اگر بیخود بگویم که هنوز معتقد نبودم این شیوه ی موثری است و از آن آبی گرم می شود.
با همه ی پیوندهای ویلیام فاکنر (1898-1962) با اسب و سوارکاری، او را به قول خودش تا حد مرگ از اسب می ترسید. حاصل این علاقه ی توام با ترس شد داستان هایی که درباره ی اسب ها و تاثیرشان بر زندگی مردم یوکناپاتافا (سرزمین خیالی فاکنر) نوشت که همگی اولین بار در کتاب اسب ها و آدم ها جمع شده اند، به علاوه ی جستارهای احمد اخوت درباره ی هر داستان، نحوه ی انتخابشان و همچنین تعقیب آدم های داستانی فاکنر در آثار گوناگونش.