از دو که حرف می زنم از چه حرف می زنم

این کتاب از جمله اثار غیر داستانی موراکامی است که به نوعی زندگینامه خودنوشت نیز هست. موراکامی در این کتاب از تجربه ورزش دویدن در هر روز و شرکت چند باره در ماراتن و تاثیری که این فعالبت بر نویسندگی او داشته می نویسد.
قسمتی از کتاب:
عاملی که بیش از هر چیز دیگر به اکثر دوندگان انگیزه می‌دهد هدف شخصی است: برای نمونه، رسیدن به یک حدنصاب تازه و شکستن رکورد خود. مادامی‌که یک دونده بتواند دست به رکوردشکنی بزند، از کار خود خشنود خواهد بود. در غیر این صورت، چنین احساسی سراغ او نخواهد آمد. حتا اگر نتواند به حد نصاب موردنظر خود برسد، تا زمانی که از نتیجه‌ی کار و نهایت تلاش خود رضایت داشته باشد-که شاید در جریان مسابقه هم منجر به کشفی مهم در موردخود او شده باشد- به هدف خود رسیده است و احساسی امیدوارانه و خوشایند تا مسابقه‌ی بعدی به او انگیزه خواهد داد. این قاعده در حرفه‌ی خود من نیز مصداق دارد. در رمان‌نویسی نیز، تا جایی که من می‌دانم، مسئله‌ای به نام برد و باخت مطرح نیست. شاید فروش نسخه‌های از یک رمان، اهدای جایزه‌هایی به آن و ستایش‌های منتقدان، ملاک‌هایی برای موفقیت آن کتاب در جهان ادبیات تلقی شوند ولی در نهایت هیچ‌یک از این موارد اهمیتی ندارند. نکته‌ی اساسی آن است که آیا نوشتار به ملاک‌هایی که نویسنده برای خود تعیین کرده است دست یافته یا نه. صفحه‌ی 23

لحن این اثر بسیار صمیمی و ساده است و دریچه‌ای نو به روی کسانی است که به آثار این نویسنده علاقه‌مندند و به شناخت جدیدی از شخصیت وی دست پیدا می‌کنند. نوع روایت این کتاب از نظر زمانی خطی نیست و معمولاً در گذشته و آینده در رفت‌وآمد است